ROZDZIAŁ 3

Ksiądz Bosko i Maryja Niepokalana Wspomożycielka w kontekście historycznym

Streszczenie

1. Nabożeństwo Ks. Bosko do Maryi z tytułem i bez tytułu
2. Miesiąc maj , pierwsze ważne pismo maryjne Ks. Bosko
3. Ksiądz Bosko i Maryja (Niepokalana) Wspomożycielka
- Poprzednicy
- Pojawienie się Spoleto i Ksiądz Bosko
- Ideologia Spoleto Wspomożycielki
4. Kościół Maryi Wspomożycielki i jego znaczenie
- Planowanie Kościoła
- „Pole marzeń” i święci męczennicy turyńscy
- Budowa Kościoła w czasach recesji gospodarczej
- Charakterystyka Kościoła Maryi Wspomożycielki
- Znaczenie Kościoła Maryi Wspomożycielki
- Ikonografia Wspomożycielki
5. Ks. Bosko Apostoł Maryi (Niepokalanej) Wspomożycielki: Wyrazy Jego pobożności Załączniki

: 1. Program i treść Majowego Miesiąca Ks. Bosko ; 2. Tekst Snu Ks. Bosko z 1844 r. (Święci Męczennicy); 3. Ulubiona modlitwa Ks. Bosko: Sub Tuum Praesidium ; 4. Błogosławieństwo Maryi Wspomożenia Wiernych; 5. Program i treść cudów Matki Bożej ; 6. Treść nowenny przygotowującej do święta ; 7. Przegląd okresu 1858-1874 ze znaczącymi datami dla Towarzystwa Salezjańskiego

Sprawy znane od dawana, ale prawda o Prymasie Wyszyńskim jest coraz trudniejsza do zniesienia.

Straszne losy Polski i Kościoła nie są przypadkowe, problemy nie spadły z Księżyca.

Zawieyski był współredaktorem Biblii Tysiąclecia.

- Kompetencje: żyd i pedał, w biblistyce zero.

Red. Gazeta Warszawska

Joanna Siedlecka

Biografie odtajnione: z archiwów literackich bezpieki

2015

(...)

Jerzy Zawieyski


PRZYJDŹ Z WIERSZAMI

Przyrzekł Kubusiowi (zakonnikowi) pomoc w wyjeździe na stypendium do Rzymu, bo z minister Krassowską jest bardzo dobrze, z Żółkiewskim per ty.

[...] Przeczytał mu list, który napisał w jego sprawie do Żółkiewskiego. Ułatwi mu też audiencję w ministerstwie kultury. Kubuś odwiedzi go, zanocuje, a potem pojadą do ministerstwa.

12 czerwca 1958 roku. Po sypialni, pytał Janusza, czy się na niego nie gniewa? Obiecał mu poparcie w jego poczynaniach poetyckich, pod warunkiem że nie powie o nich znajomym, gdyż cała chmara pseudopoetów zwaliłaby mu się na kark. Ledwo się może opędzić od różnych grafomanów. Janusz przyrzekł nie zdradzać okazanego mu zaufania, bo ceni sobie jego pomoc i początkowo nie chciał brać od figuranta pieniędzy, ale potem wziął.

⁵⁸ O tak, oświadczam wam: zanim Abraham się narodził, JA JESTEM. ⁵⁹Na to chwycili kamienie, aby rzucić w niego.

Jan8: 58 -59

Biblia Pierwszego Kościoła

Septuaginta

Tłumaczenie x. Remigiusz Popowski SDB

"Czy Jezus był z pochodzenia Żydem?"

+

Text, mimo wielu lat od czasu publikacji, nie wyjaśnia prostego problemu: Jak jest dziedziczone pochodzenie rodowe hebrajskie, czy po linii ojca, czy po linii  matki.

Pochodzenie po linii matki jest tradycją talmudyczną i nawet najwybitniejsi rabini nie potrafią odpowiedzieć, od którego roku tak się to liczy  — przed czy po Chrystusie. Tu Autor powinien podać, że podczas Zwiastowania pochodzenie przebiegało  — już wybiegająco wobec potrzeb Talmudu tlącego się na horyzoncie — po linii biologicznej matki, skoro „Jezus” miał być „żydem”, a Józef nie był tu przyczyną.
Pochodzenie Abrahamowe jest po linii ojca, a nie linii matki, podobnie z pokoleniami Jakubowymi, które nie pochodzą po linii licznych nałożnic i żon Jakuba, które nawet nie wszystkie były Semitkami nawet, a mimo to są pokoleniami założycielskimi „żydów czystej rasy” – jakby to chcieli niektórzy, a w tym przypuszczalnie sam Autor.

Badania na Całunem Turyńskim wykazały, że osoba tam pierwotnie przykryta nie posiadała chromosomu męskiego XY, a więc nie pochodziła od ojca biologicznego.

Rzeź polskich jeńców pod Batohem – masowa zbrodnia dokonana z rozkazu Bohdana Chmielnickiego przez Kozaków zaporoskich i Tatarów nogajskich na polskich jeńcach wojennych, stanowiących w większości elitę żołnierską I Rzeczypospolitej – z tego powodu Batoh bywa obecnie nazywany „sarmackim Katyniem”[1].

Rzezi dokonano w dniach 3–4 czerwca 1652 po klęsce wojsk polskich w bitwie pod Batohem podczas powstania Chmielnickiego.

Przyczyny rzezi

Drugiego dnia po bitwie hetman kozacki Bohdan Chmielnicki wydał osobisty rozkaz, w którym nakazał w dniach 3–4 czerwca wymordować polskich jeńców wojennych uzasadniając to słowami: „Zdechły pies nie kąsa” (faktycznie wypowiedział je pułkownik Iwan Zołotarenko)[2]. Przeciw masowemu morderstwu na polskich jeńcach zaprotestowali Tatarzy krymscy, którzy podczas rzezi ukryli i ocalili w swoich obozach niektórych Polaków. Każdy jeniec pozostawiony przy życiu był dla Tatarów zyskowny, bowiem za jego uwolnienie rodziny płaciły sowity okup. Chmielnicki odrzucił żądania Tatarów co do pozostawienia Polaków przy życiu. Pułkownicy kozaccy Zołotarenko i Wysoczanin wykupili polskich jeńców, po czym Chmielnicki przekazał ich do wymordowania Kozakom i Tatarom nogajskim. Jednak według polskiego historyka Eustachego Iwanowskiego mordu dokonali tylko Tatarzy (pisownia oryginalna)[3]:

Hetyci (biblijni חתי lub HTY) – lud posługujący się indoeuropejskim językiem hetyckim, który około XVII wieku p.n.e. stworzył potężne państwo z centrum w Hattusa (dzisiejsze Boğazkale) w Anatolii. Potęga państwa opierała się na znakomicie uzbrojonej armii. W okresie swojej największej świetności Hetyci kontrolowali Anatolię, północną Mezopotamię, Syrię i Palestynę. Państwo Hetytów upadło około 1200 p.n.e., prawdopodobnie pod naporem Ludów Morza, chociaż nieliczne hetyckie miasta-państwa w północnej Syrii przetrwały do roku 708 p.n.e.