W czerwcu 1831 roku w okolicach Adamowa, Kocka, Serokomli, Okrzei i Żelechowa operowała 3. Bateria Lekkokonna kpt. Józefa Jaszowskiego, ścigająca rosyjski korpus generała Rüdigera. Była to jedna z najbardziej niezwykłych jednostek powstania listopadowego, powstała bowiem na bazie półbaterii rakietników konnych – pierwszej w historii polskiej i unikatowej w skali europejskiej jednostki rakietowej, przeznaczonej do wspierania ogniem rakietowym działań kawalerii.

W chwili wybuchu powstania listopadowego wojsko polskie dysponowało dwoma kadrowymi oddziałami rakietniczymi – konnym i pieszym. To właśnie interwencja rakietników pieszych odmieniła losy bitwy pod Olszynką Grochowską, rozpędzając szarżę 28 wyborowych szwadronów rosyjskiej kawalerii i pozwalając armii polskiej ewakuować się za Wisłę.

Polska - Niemcy - Historia

Rok 1965: Orędzie biskupów polskich do biskupów niemieckich

W dniu 10 grudnia 1965 r. ruszyła największa antykościelna kampania propagandowa w dziejach Polski Ludowej. Wymierzona była w autorów niezwykłego dokumentu o charakterze religijno-moralnym, ale też siłą rzeczy - politycznym. Wystosowany 20 lat po zakończeniu II wojny światowej list biskupów polskich do biskupów niemieckich, ze słynnym zwrotem o przebaczeniu, był bodajże najważniejszą i najbardziej śmiałą inicjatywą na drodze mającej prowadzić w intencji autorów do pojednania między obydwoma narodami. Opublikowany na przełomie listopada i grudnia 1965 r., wywołał gwałtowną reakcję komunistycznych władz PRL. Odebrany został niechętnie przez niemałą część polskiego duchowieństwa i większość polskiej opinii publicznej. Co więcej, odpowiedź biskupów niemieckich zgodnie oceniano jako co najmniej rozczarowującą. Rozgoryczony nią był zwłaszcza prymas Stefan Wyszyński, który stał się głównym celem partyjno-rządowej propagandy.

Zapomniany Ojciec Ojczyzny

Mal. Franciszek Paderewski 

O dziwo, postarali się o to nie niszczący nas trzej zaborcy, ale „polacy” w II RP oraz żydokomuna. Do dziś to robią prześmiewczo celebrują już tyle lat szalone „miesięcznice” (bo brak im miesiączek?) tuż pod kopytami brązowego konia Bohatera.

Józef Antoni Poniatowski książę herbu Ciołek (ur. 7 maja 1763 w Wiedniu, zm. 19 października 1813 pod Lipskiem) – polski generał, minister wojny i wódz naczelny Wojsk Polskich Księstwa Warszawskiego, marszałek Francji, członek Rady Stanu Księstwa Warszawskiego.

   Tylko książę Józef ma udokumentowaną datę śmierci 19 października,

   (data śmierci i kultu księdza Jerzego jest domyślna, ustalona arbitralnie.)

Tylko też książę Józef zasługuje na tytuł bohatera narodowego,  twórcy nowoczesnej armii               polskiej i podwalin niepodległego państwa polskiego, bo wszak gdzie armia tam państwo. Gdyby  nie jego honorowa postawa, pracowitość, rzetelność, upór, odwaga i bohaterstwo była duża szansa na przełomie 18 i 19 wieku, by Polska na trwałe została wymazana z mapy i pamięci Europy. Nie stało się tak jednak z woli Bożej, gdyż Królowa Polski Maryja dała narodowi swemu „przedziwną pomoc i obronę”, a raczej Obrońcę, który, jak niegdyś król Jan III, mimo ludzkich wad i ułomności oraz piętrzących się przeszkód, potrafił przezwyciężyć i wznieść się ponad to.

„Z matki obcej”, bo austriackiej księżniczki Kinsky i brata króla Stanisława Augusta, Andrzeja generała w służbie cesarza Józefa II, wychowany w niemieckojęzycznych środowiskach Wiednia i Pragi, stał się Polakiem z wyboru, dzięki opiece stryja, Stanisława Augusta Poniatowskiego (z którym był blisko związany aż do śmierci króla), uniknął wynarodowienia.

W 70 r. n.e. Świątynia Heroda została zrównana z ziemią przez Rzymian,

spełniając przepowiednię Jezusa dotyczącą tej „jaskini zbójców” (Mk 11,17):

„Nie zostanie kamień na kamieniu, który by nie został zwalony” (Mk 13,2).

Niezależnie od tego, czy Jezus rzeczywiście to powiedział,

czy też proroctwo zostało mu przypisane z perspektywy czasu,

osoba, która umieściła je w swojej ewangelii na początku lat 70. n.e., nie ujęłaby tego w takich słowach,

gdyby okazało się, że jest fałszywe.

Całkowite zniszczenie świątyni potwierdza inny naoczny świadek, żydowski historyk Flawiusz Józef.

Słowa, które przypisuje Eleazarowi, żydowskiemu dowódcy w Masadzie, około 73 r. n.e.,

jasno wskazują, że z miasta nie pozostało nic poza rzymskim fortem: